Synagoga Sardis to synagoga położona w prowincji Manisa w Turcji i jest największą znaną synagogą starożytnego świata. Sardes znajdowało się pod rządami wielu obcych władców aż do włączenia go do Cesarstwa Rzymskiego w 133 roku pne. Miasto służyło wówczas jako centrum administracyjne rzymskiej prowincji Lidia. Sardes zostało odbudowane po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w Lidii w 17 rne i cieszyło się długim okresem dobrobytu pod panowaniem rzymskim.

Uważa się, że Sardes zyskało społeczność żydowską w III wieku p.n.e., kiedy to król Antioch III (223–187 p.n.e.) zachęcał Żydów z różnych krajów, w tym z Babilonii, do przeniesienia się do Sardes. Józef Flawiusz napisał o dekrecie Lucjusza Antoniusza, rzymskiego prokwestora z lat 50–49 pne: „Lucjusz Antoniusz… [ludowi Sardyjczyków] przesyła pozdrowienia. Ci Żydzi, którzy są współobywatelami Rzymu, przybyli do mnie i pokazali, że mieli swoje własne zgromadzenie, zgodnie z prawami ich przodków. [Mieli to zgromadzenie] od początku, jak również własne miejsce, w którym rozstrzygali między sobą swoje sprawy i spory. Dlatego na ich prośbę do mnie, aby to było dla nich zgodne z prawem, nakazałem, aby ich przywileje były zachowane i pozwolono im postępować zgodnie z tym”1 (Ant., XIV:10,17). „Własne miejsce” jest ogólnie traktowane jako odniesienie do synagogi w Sardes. Józef Flawiusz zauważył, że Caius Norbanus Flaccus, prokonsul rzymski pod koniec I wieku p.n.e., stał na straży praw Żydów z Sardes do praktykowania swojej religii, w tym prawa do ofiarowania świątyni w Jerozolimie. (Ant., XVI:6,6).