Prawdopodobnie około 1000 p.n.e. na wyspę przybyli Sardenowie, wypierając Ligurów na północne krańce wyspy. Do 238 p.n.e. Sardynią władali Fenicjanie z Kartaginy. Pozostało tam więcej świadectw ich kultury, niż w ich ojczyźnie – dzisiejszej Tunezji. W mieście Nuoro jest świątynia boga Baala, cmentarze i domy mieszkalne tego starożytnego ludu, który został wyparty z Sardynii przez Rzymian.

Długo uczeni niewiele wiedzieli o pierwotnej sardyńskiej kulturze nuragijskiej. Liczba, zakres i rozmiar pozostałości architektonicznych z okresu neolitycznego wskazują na dużą populację. Około 1000 p.n.e. Feniccy żeglarze założyli kilka portów handlowych na wybrzeżach. W 509 p.n.e. wybuchła wojna pomiędzy rodzimą ludnością a fenickimi osadnikami. Osadnicy wezwali na pomoc Kartaginę (która była założona przez Fenicjan) i wyspa odtąd podlegała Kartaginie. W 238 p.n.e. – po pokonaniu Kartaginy przez Republikę Rzymską w pierwszej wojnie punickiej i w obliczu problemów wewnętrznych (wojna najemników) – Rzymianie zajęli Korsykę wraz z Sardynią, praktycznie bez oporu.

W następnych latach pod rządami Rzymu, Sardyńczycy dla obrony przed najeźdźcami wybudowali wokół nabrzeżnych miast pas fortyfikacji, zwany terra barbagia. W roku 465 n.e. pojawili się Wandalowie, którzy utworzyli królestwo w północnej Afryce, podbite przez cesarza bizantyńskiego Justyniana I.

W latach 928/9 wyspa pustoszona była przez piratów Saqaliba (słowiańskich), którzy wspólnie z Arabami na 30 statkach przez szereg kolejnych lat wyprawiali się również na Genuę oraz wybrzeża Kalabrii[1].

Potem nastali Genueńczycy i władcy z Pizy. Po długim okresie walk papież oddał Sardynię władcom Aragonii. Wówczas rozpoczął się napływ ludności z Katalonii i represje władz. Po kilku stuleciach Sardynia przeszła w ręce Austrii, która rok później wymieniła ją z Piemontem na Sycylię.

W roku 1720 Sardynia dostała się pod panowanie dynastii sabaudzkiej, późniejszych królów Italii, stając się częścią Włoch.

Włoski dziennikarz Sergio Frau w książce Słupy Herkulesa sugeruje, że Sardynia może być mityczną Atlantydą[2]. Według niego budowle cywilizacji nuragijskiej oraz jej sztuka przywołują skojarzenia z opisywaną przez Platona kulturą Atlantów. Twierdzi również, że Słupy Heraklesa w rozumieniu antycznym mogły leżeć nie przy Cieśninie Gibraltarskiej, lecz między Tunezją a Sycylią, zaś czas od zalania Atlantydy do narodzin Platona nie wynosił dziewięć tysięcy, a dziewięćset lat.

Hipoteza, że w przekazie dotyczącym Atlantydy błąd mógł popełnić sam autor, lub kopista, zamieniając 900 lat na 9000, ma zwolenników także wśród badaczy zakładających istnienie Atlantydy. Wówczas upadła także kultura minojska na Krecie, co miało związek ze zmianami po wybuchu wulkanu na Santorynie.[3].