Takht-i-Bahi (Persisht/Urdu: تختِ باہی, lit. 'froni i burimit të ujit'), është një vend arkeologjik indo-partian i një manastiri të lashtë budist në Mardan, Khyber-Pakhtunkhwa, Pakistan. Vendi konsiderohet ndër reliket më të rëndësishme të budizmit në të gjithë atë që dikur ishte Gandhara dhe ka qenë "jashtëzakonisht i ruajtur mirë".

Manastiri u themelua në shekullin e 1 të erës sonë dhe ishte në përdorim deri në shekullin e VII. Kompleksi konsiderohet nga arkeologët si një përfaqësues i veçantë i arkitekturës së qendrave manastire budiste që nga epoka e tij. Takht-i-Bahi u rendit si një sit i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s në 1980.