Το Καμπίλντο του Μπουένος Άιρες, όπου το 1810 αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Αργεντινής.Προκολομβιανή περίοδος

Τα πρώιμα στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας στην Αργεντινή έχουν βρεθεί στην Παταγονία (Πιέδρα Μουσέο, Σάντα Κρους) και χρονολογούνται από το 11.000 π.Χ. (Σάντα Μαρία, Ουάρπες, Ντιαγκίτας, Σαναβιρόνες). Η αυτοκρατορία των Ίνκας κατά την ηγεμονία του Πατσακούτεκ ξεκίνησε μία επεκτατική εκστρατεία το 1480, κατακτώντας τη σημερινή βορειοδυτική Αργεντινή και ενσωματώνοντάς την στην ευρύτερη περιοχή γνωστή με την ονομασία Κογιασούγιου. Αντίστοιχα, οι αυτόχθονες Γκουαρανί ανέπτυξαν ένα πολιτισμό βασισμένο στη γεωργία και στην καλλιέργεια της γιούκας, της γλυκοπατάτας και του καλαμποκιού. Στις κεντρικές και νότιες περιοχές (πάμπας και Παταγονία) υπήρχαν νομαδικές φυλές που ενώθηκαν κατά τον 17ο αιώνα κάτω από την αρχηγία των Μαπούτσε.

Αποικιοκρατία  Ο στρατηγός Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, απελευθερωτής της Αργεντινής, της Χιλής και του Περού.

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές ("κονκισταδόρες") έφτασαν στην Αργεντινή το 1516, συναντώντας διάφορα ινδιάνικα φύλα που βρίσκονταν σε σχετικά χαμηλό επίπεδο πολιτιστικής ανάπτυξης (Διαγίτοι ή Διαγουίτες στον βορρά, Ουάρπες, Κεράντοι, Πουέλτσε, Γκουαρανοί κ.α.). Η Ισπανία αρχικά, επιχείρησε να αντισταθμίσει την επέκταση των Πορτογάλων (που ήδη κατείχαν τη Βραζιλία) και έτσι τελικά ίδρυσε μία αποικία στη θέση του σημερινού Μπουένος Άιρες το 1580. Στο ξεκίνημα όμως της αποίκησης (1516), όταν οι Ισπανοί υπό τον Χουάν Ντίαζ ντε Σόλις ανακάλυψαν το Ρίο ντε λα Πλάτα (όπως ονόμασαν και τη χώρα), συντρίφτηκαν στις βόρειες ακτές από την αντίδραση των γηγενών, για να επιστρέψουν δυο χρόνια μετά (1518), με επικεφαλής το Σεμπάστιαν Κάμποτ και σε βάθος χρόνου, να διεισδύσουν στο εσωτερικό. Στα 1536 ο Πέδρο δε Μεντέσα ίδρυσε τη "Σάντα Μαρία δε λος Μπουένος Άιρες", την πρώτη δηλαδή αποικία στο έδαφος όπου σήμερα βρίσκεται το Μπουένος Άιρες. Το 1580 ο Χουάν ντε Γκαράι ξεκινώντας από την Ασουνσιόν της Παραγουάης δημιούργησε τον οριστικό οικισμό του Μπουένος Άιρες. Το 1776 με πρωτοβουλία του Ισπανού βασιλιά Καρόλου Γ΄ ιδρύθηκε η Αντιβασιλεία του Ρίο ντε λα Πλάτα και η ευρύτερη περιοχή αποικήθηκε από Ισπανούς και τους μετέπειτα απογόνους τους, που προσδιορίζονταν με την ονομασία κριόγιος. Παράλληλα, υπήρχαν σημαντικοί πληθυσμοί αυτοχθόνων φυλών, καθώς και Αφρικανών σκλάβων. Τουλάχιστον το 1/3 των εποίκων της αποικιοκρατικής περιόδου ήταν συγκεντρωμένοι στο Μπουένος Άιρες και σε άλλες πόλεις, ενώ το υπόλοιπο κατοικούσε στις πάμπας. Οι αυτόχθονες κάτοικοι βρίσκονταν σε όλη την υπόλοιπη χώρα. Η Βρετανική Αυτοκρατορία προσπάθησε να κατακτήσει το Μπουένος Άιρες δύο φορές το διάστημα 1806-07, αλλά συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των κριόγιος με αρχηγό τον εθνικό ήρωα Μανουέλ Μπελγράνο και απέτυχε. Στην απώθηση των Βρετανών συνεισέφερε τα μέγιστα ο Γάλλος αξιωματικός Σαντιάγο ντε Λινιέρ. Η επιτυχής αντίσταση κατά των Άγγλων έκανε να φουντώσει η επιθυμία των κατοίκων της Αργεντινής για πολιτική χειραφέτηση από τους Ισπανούς.

Ανεξαρτησία

Στις 25 Μαΐου του 1810, μετά από επιβεβαίωση της φήμης για την ανατροπή του βασιλιά Φερδινάνδου του 7ου από τον Ναπολέοντα, οι πολίτες του Μπουένος Άιρες ίδρυσαν την πρώτη τοπική κυβέρνηση, γνωστή ως "Χούντα". Επρόκειτο, ουσιαστικά, για ανακήρυξη ανεξαρτησίας, καθώς ακολούθησε διορισμός μιας προσωρινής "Επιτροπής των Ενωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα", με επικεφαλής τους Κορνέλιο Σααβέρδα (ως πρόεδρο), Μαριάνο Μορένο και Μανουέλ Μπελγκράνο (ο οποίος σχεδίασε και την πρώτη σημαία της χώρας). Ακολούθησαν σφοδρές εμφύλιες συγκρούσεις, ενώ κατά τα επόμενα έτη μέχρι και το 1822, οι Ισπανοί εκδιώχθηκαν οριστικά από τα εδάφη της Αργεντινής[1]. Από αυτή την επανάσταση δημιουργήθηκαν δύο κράτη: Οι Ηνωμένες Επαρχίες της Νότιας Αμερικής (1810) και η Λίγα Φεδεράλ (Ομοσπονδία) (1815). Άλλες επαρχίες, ως αποτέλεσμα διαφορών μεταξύ αυτονομιστικών και συγκεντρωτικών ρευμάτων, καθυστέρησαν την είσοδό τους στην Ένωση. Η Παραγουάη αποχώρησε το 1811, κηρύσσοντας την ανεξαρτησία της.

 Ο κυβερνήτης Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας κατά το καθεστώς του 1829-52 Ο Νταλμάσιο Βέλες Σάρσφιλντ, ο οποίος θεμελίωσε το νομοθετικό πλαίσιο της Αργεντινής με τον Αστικό Κώδικα το 1869 Ο πρόεδρος Ιπόλιτο Ιριγόγιεν (Hipólito Yrigoyen), πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας, 1928

Οι στρατιωτικές εκστρατείες με ηγέτη τον στρατηγό Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν μεταξύ του 1814 και του 1817 ενίσχυσαν την ανεξαρτησία της Αργεντινής, και ο Σαν Μαρτίν θεωρείται σήμερα ο εθνικός ήρωας της ανεξαρτησίας. Η στρατιά του διέσχισε το 1817 τις Άνδεις και νίκησε βασιλικές δυνάμεις στη Χιλή και το Περού, εξασφαλίζοντας την αυτοδιάθεση της χώρας. Η βουλή του Τουκουμάν, που συνεδρίασε στις 9 Ιουλίου του 1816, διακήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία από την Ισπανία. Η Λίγα Φεδεράλ ηττήθηκε το 1820 από δυνάμεις των Ηνωμένων Επαρχιών της Νότιας Αμερικής και στρατιωτικές δυνάμεις της Πορτογαλίας, προερχόμενες από τη Βραζιλία, και ενσωματώθηκε τελικά στην Ένωση. Η Βολιβία κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1825, ενώ η Ουρουγουάη δημιουργήθηκε το 1828 ως αποτέλεσμα της εκεχειρίας στον πόλεμο Αργεντινής-Βραζιλίας. Αυτή η αντιφατική εκεχειρία οδήγησε στην άνοδο του κυβερνήτη της επαρχίας του Μπουένος Άιρες, Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας, ο οποίος, ως υποστηρικτής της ομοσπονδίας, κυβέρνησε αυταρχικά, αλλά διατήρησε την ενότητα της εύθραυστης Ένωσης.

Οι κεντρώοι Ουνιτάριος (Ενωτικοί) και οι Φεδεράλες (Ομοσπονδιακοί) διατήρησαν μία αντιπαλότητα μέχρι την αποπομπή της κυβέρνησης του ντε Ρόσας το 1852, και για να αποφευχθούν μελλοντικές διαμάχες, το 1853 συντάχθηκε το πρώτο σύνταγμα της χώρας. Η εθνική ενότητα ενισχύθηκε το 1865 μετά από επίθεση της Παραγουάης σε τοπικά βρετανικά συμφέροντα, και οδήγησε στον Πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας και την ήττα της Παραγουάης[2].

Η σύγχρονη Αργεντινή

Ένα κύμα ξένων επενδύσεων και μετανάστευσης από την Ευρώπη μετά το 1870, οδήγησε στην ανάπτυξη της σύγχρονης γεωργίας και τη σχεδόν αναγέννηση της κοινωνίας και της οικονομίας της Αργεντινής, ενισχύοντας παράλληλα τη συνομοσπονδία σε ένα ενιαίο κράτος. Παρόλα αυτά, η «κατάκτηση της ερήμου» τη δεκαετία του 1870 εξάρθρωσε τους υπάρχοντες αυτόχθονες πληθυσμούς των νότιων πάμπας και της Παταγονίας[3][4].

Η Αργεντινή ενίσχυσε την ευημερία και τον πλούτο της μεταξύ του 1880 και του 1929, καθώς ήταν μία από τις δέκα πλουσιότερες χώρες στον κόσμο με μία επικερδή οικονομία βασισμένη στην αγροτική παραγωγή. Με τη μετανάστευση και τη μείωση της θνησιμότητας, ο πληθυσμός σχεδόν πενταπλασιάστηκε και τα οικονομικά μεγέθη έγιναν σχεδόν 15 φορές μεγαλύτερα[5]. Στην πολιτική σκηνή κυριαρχούσαν συντηρητικά συμφέροντα με μη δημοκρατικά μέσα μέχρι το 1912, όταν ο πρόεδρος Ροκέ Σάενς Πένια καθιέρωσε την καθολική (μόνο για τους άντρες) και μυστική ψηφοφορία. Αυτό επέτρεψε στους παραδοσιακούς αντιπάλους των συντηρητικών, δηλαδή την κεντρώα Ριζοσπαστική Αστική Ένωση, να κερδίσει τις πρώτες ελεύθερες εθνικές εκλογές το 1916. Ο πρόεδρος Ιπόλιτο Ιριγόγιεν εφάρμοσε κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ενίσχυσε την υποστήριξη στις αγροτικές οικογένειες και τις μικρές επιχειρήσεις. Η μεγάλη οικονομική κρίση και η πολιτική απομόνωση όμως, οδήγησε στην παύση του από τον στρατό το 1930. Το διάδοχο συντηρητικό καθεστώς κυβέρνησε για μία δεκαετία, εφαρμόζοντας προστατευτικές πολιτικές. Η Αργεντινή παρέμεινε ουδέτερη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και για το μεγαλύτερο μέρος του Δευτέρου, ενώ ήταν από τους μεγαλύτερους προμηθευτές εφοδίων και τροφής για τους Συμμάχους.

Η κυβέρνηση Περόν και η τελευταία δικτατορία

Η πολιτική αλλαγή οδήγησε στην προεδρία του Χουάν Περόν το 1946, ο οποίος υποστήριξε την εργατική τάξη και διέδωσε το συνδικαλισμό, εφαρμόζοντας παράλληλα κοινωνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα. Η σύζυγος του Περόν, Εύα Περόν, γνωστή και ως Εβίτα, έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο ως πρώτη κυρία κατά τις δύο πρώτες θητείες του Περόν. Αποτελούσε την κινητήρια δύναμη για την επιτυχία του Περόν στην εργατική τάξη. Το 1947 ίδρυσε το Ίδρυμα Εύα Περόν με προσανατολισμό κοινωνικής προσφοράς[6].

 Ο πρόεδρος Χουάν Περόν (1946)

Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που η χώρα προσανατολίζονταν στην κοινωνική πρόνοια, κάτι που συνάντησε την αντίδραση της ολιγαρχίας. Η Εβίτα ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον μη εκφραστικό Περόν και τους υποστηρικτές του. Εισήγαγε την ψήφο των γυναικών και οργάνωσε το Γυναικείο Κόμμα Περονιστών[7]. Κατά τις δύο πρώτες θητείες του Περόν ενισχύθηκε η βιομηχανική και αστική ανάπτυξη[5]. Μετά τον θάνατο της Εβίτα το 1952 στην ηλικία των 33 ετών, η κυβέρνηση Περόν αποσυντονίστηκε μέσα από διαμάχες με την Καθολική Εκκλησία. Ο Περόν απομάκρυνε αρκετούς σημαντικούς και ικανούς συμβούλους του, ενώ προώθησε τον απολυταρχισμό. Ένα βίαιο πραξικόπημα τον ανέτρεψε το 1955, μετά από τον βομβαρδισμό της Κάσα Ροσάδα και τον θάνατο πολλών πολιτών. Ο Περόν διέφυγε στο εξωτερικό και τελικά παρέμεινε στην Ισπανία.

Μετά από προσπάθειες υποβάθμισης της επιρροής του Περόν και τον εξοστρακισμό των Περονιστών από την πολιτική ζωή, οι εκλογές του 1958 έφεραν τον Αρτούρο Φροντίτσι στην κυβέρνηση, ο οποίος είχε την υποστήριξη μερικών οπαδών του Περόν, ενώ η πολιτική του ενίσχυσε τις απαιτούμενες επενδύσεις στη βιομηχανία και την ενέργεια, που παρουσίαζαν μεγάλο έλλειμμα για την Αργεντινή. Ο στρατός όμως παρενέβαινε συχνά υπέρ των συντηρητικών συμφερόντων και τα αποτελέσματα της πολιτικής ήταν αμφιλεγόμενα[5]. Ο Φροντίτσι υποχρεώθηκε σε παραίτηση το 1962. Στις 8 Αυγούστου του 1962, ξέσπασε κρίση μεταξύ της κυβέρνησης και πραξικοπηματιών, η οποία έληξε στις 24 Σεπτεμβρίου με την επικράτηση μετριοπαθέστερων αντιπερονιστών, πιστών στον πρόεδρο του στρατιωτικού καθεστώτος Χοσέ Μαρία Γκουίντο[8]. Το 1963 εκλέχθηκε ο Αρτούρο Ουμπέρτο Ίγια και εφάρμοσε επεκτατικές πολιτικές. Παρά την ευημερία, οι προσπάθειές του να συμπεριλάβει περονιστές στην πολιτική σκηνή κατέληξε στην επέμβαση του στρατού για μία ακόμη φορά, με ένα αναίμακτο πραξικόπημα στις 27 Ιουνίου του 1966. Ο Ίγια είχε αρχίσει διαβουλεύσεις με τους περονιστές εν όψει των βουλευτικών εκλογών και των εκλογών για την ανάδειξη κυβερνητών τον επόμενο χρόνο. Ο στρατός, ανήσυχος λόγω της υψηλής δημοτικότητας των περονιστών, προειδοποίησε τον Ίγια να μην προχωρήσει σε τέτοια συνεργασία. Όταν αυτός αρνήθηκε να συμμορφωθεί, επενέβη για πολλοστή φορά ο στρατός, κηρύσσοντας την "Αργεντίνικη Επανάσταση" -πολιτική, οικονομική και κοινωνική. Την επομένη, πρόεδρος ορκίστηκε ο βετεράνος των πραξικοπημάτων, αντιπερονιστής Χουάν Κάρλος Ογκάνια[9].

 Ο Χουάν Κάρλος Ονγκάνια

Το πρωί της 8ης Ιουνίου του 1970, ο στρατός έζωσε το προεδρικό μέγαρο και το κεντρικό κτίριο του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών. Μία ακόμη στρατιωτική χούντα κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία. Με απόφαση των αρχηγών των τριών όπλων καθαιρέθηκε ο στρατηγός Χουάν Κάρλος Ονγκάνια. Την "ολοκλήρωση του έργου της επανάστασης, την αποκατάσταση της τάξης και τη σταδιακή επιστροφή στον κοινοβουλευτισμό" επικαλέστηκαν, την επομένη της ανατροπής του Ονγκάνια ο ναύαρχος Πέδρο Νιάβι, ο αντιστράτηγος Αλεχάντρο Λανούσε και ο ταξίαρχος της αεροπορίας Κάρλος Ρέι. Στις 18 Ιουνίου, νέος πρόεδρος διορίστηκε ο στρατηγός Ρομπέρτο Μαρσέλο Λέβινγκστον. Η θητεία του αποδείχθηκε σύντομη, αφού καθαιρέθηκε και αυτός στις 22 Μαρτίου του 1971 και την εξουσία ανέλαβε απευθείας η χούντα. Το 1970 η καθαίρεση του Ονγκάνια ήταν το επιστέγασμα ενός ταραγμένου χρόνου εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων, αιματηρών συγκρούσεων και βομβιστικών επιθέσεων στα μεγάλα αστικά και βιομηχανικά κέντρα της χώρας. Την αφορμή έδωσε στις 29 Μαΐου η απαγωγή από τους αριστερούς περονιστές αντάρτες "Μοντομέρος" του στρατηγού Πέδρο Εουχένιο Αραμπούρου, προσωρινού προέδρου της Αργεντινής στο διάστημα 1956-1958, υπέρμαχου της επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό και πιθανού διαδόχου του Ονγκάνια. Ο Αραμπούρου εκτελέστηκε την 1η Ιουνίου, επειδή "κρίθηκε ένοχος από επαναστατικό δικαστήριο για την εκτέλεση περονιστών ηγετών κατά την απόπειρά τους να καταλάβουν την εξουσία το 1956" εξήγησαν οι αντάρτες, που κατηγόρησαν τον Ονγκάνια ότι "απεργαζόταν την επάνοδο του Αραμπούρου στην εξουσία, για να εξαπατά τον λαό". Για να παραδώσουν τη σορό του, οι αντάρτες ζήτησαν να τους παραδοθεί η σορός της Εβίτα Περόν, νεκρής από το 1952 και ενταφιασμένης σε μυστικό σημείο. Η σορός του Αραμπούρου ανακαλύφθηκε θαμμένη στο υπόγειο αγροκτήματος στις 17 Ιουλίου. Η υπόθεση επέσπευσε το τέλος του Ονγκάνια, αντιμέτωπου επί ένα χρόνο με οξύτατη πολιτική και κοινωνική κρίση. Μολονότι ο πληθωρισμός είχε πέσει από 30% στο 6% και είχαν βελτιωθεί οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας, οι χαμηλοί σε σχέση με τον τιμάριθμο μισθοί τροφοδότησαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στην πάντα διχασμένη ανάμεσα σε περονιστές και αντιπερονιστές Αργεντινή, που διατρέχεται από αριστερά κινήματα, όπως και οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μέχρι τον Μάρτιο του 1970 οι πέντε κύριες ανταρτικές οργανώσεις ήταν, εκτός από τους "Μοντονέρος", οι "Ένοπλες Δυνάμεις των Περονιστών", οι "Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις" (περονιστές και καστρικοί), οι "Ένοπλες Απελευθερωτικές Δυνάμεις" (καστρικοί) και ο "Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός" (περονιστές-τροτσκιστές). Ιδιαίτερα δραστήρια ήταν στα βιομηχανικά κέντρα και τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία κατατάσσονταν σε "αριστερά προσκείμενα στον Περόν" και "μετριοπαθή" διαφόρων αποχρώσεων. Ταυτόχρονα, άρχισε να ξεχωρίζει μία νέα μορφή πάλης, το "αντάρτικο των πόλεων". Η κρίση που σοβούσε τα τελευταία χρόνια ξέσπασε το 1969. Ο Μάιος και ο Ιούνιος ήταν οι μήνες της κορύφωσης των ταραχών, με φοιτητικές και απεργιακές κινητοποιήσεις στα βιομηχανικά κέντρα του Ροσάριο και της Κόρδοβα, όπου η γενική απεργία στις 30 Μαΐου οδήγησε σε συγκρούσεις απεργών και αστυνομίας με 30 νεκρούς. Μετά τη δολοφονία του μετριοπαθούς συνδικαλιστή ηγέτη Αουγκούστο Βανεάρ κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε ολόκληρη την Αργεντινή. Οι ταραχές κόπασαν κάπως, για να ξαναρχίσουν στην Κόρδοβα στις 23 Απριλίου του 1970 μετά τη γενική απεργία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το πάγωμα των μισθών. Η απομάκρυνση του Ονγκάνια δεν εκτόνωσε την ένταση. Μόνο στις 16 Σεπτεμβρίου σημειώθηκαν 16 εκρήξεις βομβών στο Μπουένος Άιρες, στις 14 Νοεμβρίου δολοφονήθηκε ο ομοσπονδιακός επίτροπος Οσβάλντο Σαντοβάλ που ερευνούσε τη δολοφονία του Αραμπούρου, και στις 29 Δεκεμβρίου ομάδα ενόπλων γάζωσε με ριπές πολυβόλου το προεδρικό μέγαρο[10].

Αν και απολυταρχικό, το νέο καθεστώς συνέχισε να υποστηρίζει την τοπική ανάπτυξη και επένδυσε υψηλά ποσά σε δημόσια έργα. Η οικονομία μεγάλωσε δυναμικά, ενώ η φτώχεια μειώθηκε στο 7% το 1975. Η πολιτική βία όμως κλιμακώθηκε και ο Περόν από την εξορία στήριξε τις φοιτητικές και εργατικές διαμαρτυρίες, με συνέπεια τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών από το καθεστώς το 1973. Ο Περόν επέστρεψε από την εξορία και σχημάτισε κυβέρνηση[11]. Ο θάνατός του το 1974, έφερε την αντιπρόεδρο και τρίτη σύζυγό του, Ισαμπέλ, στην εξουσία. Η Ισαμπέλ Περόν αποτέλεσε μία συμβιβαστική επιλογή ανάμεσα στα ρεύματα των Περονιστών, με σύντομο χρόνο ζωής, καθώς η σύγκρουση μεταξύ των ακραίων ρευμάτων προκάλεσε οικονομικό χάος με αποτέλεσμα ένα νέο πραξικόπημα στις 24 Μαρτίου του 1976, με επικεφαλής τον στρατηγό Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα.

Στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70, ένοπλες αριστερές ομάδες, όπως ο Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός απήγαγαν και δολοφονούσαν πολίτες σχεδόν κάθε εβδομάδα[12]. Το αυτονομαζόμενο καθεστώς της Εθνικής Διαδικασίας Αναδιοργάνωσης καταπίεζε την αντιπολίτευση και τα αριστερά ρεύματα με βίαια και παράνομα μέτρα, γνωστά και ως ο βρώμικος πόλεμος. Χιλιάδες διαφωνούντες εξαφανίστηκαν, ενώ η μυστική υπηρεσία SIDA συνεργάζονταν με τη χιλιανή DINA και άλλες νοτιοαμερικανικές υπηρεσίες, αλλά και τη CIA, στην Επιχείρηση Κόνδορας. Πολλοί από τους στρατιωτικούς αρχηγούς που έλαβαν μέρος στον βρώμικο πόλεμο εκπαιδεύτηκαν σε σχολές με αμερικανική χρηματοδότηση, όπως οι Αργεντινοί δικτάτορες Ρομπέρτο Εντουάρντο Βιόλα (που διαδέχτηκε τον Βιντέλα τον Μάρτιο του 1981) και Λεοπόλντο Γκαλτιέρι (1981 - 1982)[13]. Αυτή η νέα δικτατορία έφερε αρχικά σταθερότητα στη χώρα και κατασκεύασε μεγάλο αριθμό σημαντικών δημοσίων έργων. Αλλά το συχνό πάγωμα μισθών και η απορρύθμιση της οικονομίας κατέληξε σε απότομη μείωση του επιπέδου ζωής και υψηλό δημόσιο χρέος[5]. Η αποβιομηχάνιση, η κατάρρευση του πέσο της Αργεντινής και η πτώση των επιτοκίων, μαζί με τη διαφθορά, τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την τελική ήττα της Αργεντινής στον πόλεμο των Φόκλαντ, οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος (τον Ιούνιο του 1982 ο στρατηγός Γκαλτιέρι αντικαταστάθηκε από τον ομόβαθμό του, Ρεϊνάλδο Μπινιόνε) και στις ελεύθερες εκλογές του 1983.

Δημοκρατία

Η κυβέρνηση του Ραούλ Αλφονσίν (1983) ανέλαβε δράσεις για την αποκατάσταση των διωγμένων, καθιέρωσε τον πολιτικό έλεγχο στις ένοπλες δυνάμεις και εδραίωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τα μέλη των τριών δικτατοριών δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια, ωστόσο με παρέμβαση του στρατού και τις πιέσεις που ασκήθηκαν, μόνο οι πρωταίτιοι τιμωρήθηκαν ενώ οι υπόλοιποι, αργότερα αμνηστεύθηκαν. Σύμφωνα με έκθεση της Εθνικής Επιτροπής για τους αγνοούμενους που δημοσιοποιήθηκε στα 1984, συνολικά 8.960 άτομα κάθε προέλευσης και φύλου "εξαφανίσθηκαν" κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1976 - 1983). Το δημόσιο χρέος που κληροδότησε το τελευταίο καθεστώς, άφησε την οικονομία της Αργεντινής σε κρίσιμη κατάσταση απέναντι στους ιδιώτες δανειστές και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προτεραιότητα δόθηκε στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους σε βάρος των δημοσίων έργων και του εσωτερικού χρέους. Η αδυναμία του Αλφονσίν να επιλύσει τα συνεχώς διογκούμενα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν στην απώλεια της λαϊκής στήριξης. Μετά από μία νομισματική κρίση το 1989 και τον σχεδόν δεκαπενταπλασιασμό των τιμών, η κυβέρνηση παραιτήθηκε πέντε μήνες νωρίτερα από τη θητεία της.[14]

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Κάρλος Μένεμ ξεκίνησε τις διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων και μετά από ένα δεύτερο επεισόδιο υπερπληθωρισμού το 1990, ζήτησε τη συνδρομή του οικονομολόγου Ντομίνγκο Καβάγιο, ο οποίος επέβαλε σταθερή ισοτιμία πέσο-δολαρίου το 1991 και υιοθέτησε μακροπρόθεσμες πολιτικές αγοράς, καταργώντας τον προστατευτισμό και επιχειρηματικούς κανονισμούς, επιταχύνοντας τις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις συνέβαλαν σε σημαντικές αυξήσεις των επενδύσεων και της ανάπτυξης με σταθερές τιμές για το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1990. Η σταθερή αξία του πέσο όμως μπορούσε να διατηρηθεί μόνο με τη χρήση δολαρίων στην εγχώρια αγορά, γεγονός που οδήγησε στην αύξηση του εξωτερικού χρέους. Το 1998 όμως, μία σειρά διεθνών κρίσεων στην οικονομία και η υπερεκτίμηση του πέσο προκάλεσαν σταδιακά μία εγχώρια οικονομική κρίση. Η αίσθηση της σταθερότητας και ευημερίας που επικρατούσε υποχώρησε γρήγορα και με το τέλος της θητείας του το 1999, ο Μένεμ δεν ήταν καθόλου δημοφιλής.[15]

Ο διάδοχος πρόεδρος Φερνάντο ντε λα Ρούα κληρονόμησε μειωμένη ανταγωνιστικότητα στις εξαγωγές, καθώς και χρόνια ελλείμματα. Ο κυβερνών συνασπισμός επανέφερε τον Καβάγιο στο Υπουργείο Οικονομικών, γεγονός που ερμηνεύτηκε ως μία κίνηση πανικού από τις αγορές παραγώγων. Ο Καβάγιο αναγκάστηκε να λάβει μέτρα για τα διαφυγόντα κεφάλαια και να αντιμετωπίσει την κρίση με πάγωμα των λογαριασμών. Η λαϊκή δυσφορία εντάθηκε και στις 20 Δεκεμβρίου του 2001, η Αργεντινή μπήκε στη χειρότερη θεσμική και οικονομική της κρίση από το 1890. Βίαιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις αρχές οδήγησαν σε τραυματισμούς και θανάτους. Το χαοτικό κλίμα που εντεινόταν και οι φωνές διαμαρτυρίας οδήγησαν τελικά στην παραίτηση του πρόεδρου ντε λα Ρούα.[16]